Het geluid dat nu van achter uit de bus kwam bestond uit keelklanken die afwisselend grommend, gapend en loeiend waren. De enkele woorden die daar tussen zaten lieten zich herkennen als een wonderlijke greep uit het vocabulair van het Nederlands, Spaans en 's lands rijksdelen overzee. De manier waarop de appergio's van medeklinkers en klinkers, eenmaal tot woorden aaneen geregen, uitgestoten werden deed een mankement bij de persoon die ze uitbracht vermoeden, mentaal en fysiek. Bij het verlaten van de bus zag ik de jongen achter me in het gangpad staan. Hij zag er verbazingwekkend normaal uit. "Als het de volgende keer weer evolutie van het strottenhoofd is wel gewoon komen opdagen hoor". Ik zei het als welgemeend advies. Hij antwoordde met een blik van een kip die het onweer aanschouwt. Het was misschien ook wel een nodeloos ingewikkelde opmerking om een heel basale ergenis over, in mijn ogen, onderontwikkeld gedrag kenbaar te maken. Ik liep snel door. Het moment dat het kwartje viel niet afwachtend.
|
Een dagelijks opwarmrondje om de gedachtenstroom op gang te brengen RECENT
Mei 2015
SOORT |